حرف هایی بود که از اول این ماه رمضون تو دلم مونده بود . حرف هایی که مخاطبشون کسی نبود جز "رفیق" . اما می ترسیدم بهش بگم . می ترسیدم از دستش بدم . تجربه ی تلخی داشتم که بهم می گفت سکوت کن و هفتاد وجه نه ، هزار و یک وجه برای کار هاش در نظر بیار و اجازه نده سوءظن رابطه ی بین شما رو خراب کنه . اجازه نده ماجرای رفیق بشه مثل ماجرای "سید" . کسی که امیدوار بودم رفاقتمون تا آسمون ها ببرتمون اما تو یه روزِ نحس حرفای دلم رو به زبون آوردم و از همون جا فاصله ها بیشتر و بیشتر شد .
اما گاهی حرف ها عقده میشه و اگه این عقده رو باز نکنی یا ( با گفتن یا با حل کردن ) حتی ممکنه حسِ دوست داشتن تبدیل بشه به نفرت . بالاخره باید این عقده یه روزی گشوده میشده و دیشب همون روز(شب) بود .
از قبل می دونستم که حرف های دل من حرف های دل خانم دلدار هم هست . اما دیشب خودش هم بهم گفت و فهمیدم که ظاهرا ظرف خانم دلدار پر شده . این بهترین فرصت بود ! به خانم دلدار گفتم آره منم حرف هاتو قبول دارم اما اجازه بده از زبون تو به رفیق بگم . بذار اگر هم خدای نکرده خواست ناراحتی ای ایجاد بشه بین تو و اون باشه ( چه اشکالی داره ) . بذار رفاقتم با تنها رفیقم باقی بمونه . کلی با هم صحبت کردیم تا این که بالاخره راضی شد .
سوار بر ماشین با رفیق حرکت کردیم به سمت حرم . خانمش برامون چای و شله زرد آماده کرده بود . مدت زیادی از بارون نگذشته بود و هوای خیلی خوب بود . نشستیم توی میدون شارستان و در قالب یه پیک نیک کوچیک گپ زدیم . اون وسط هم من یه اشاره هایی به حرف هایی که باید میزدم می کردم . اما این طور اشاره وار فایده نداشت .
در طول مدتی که توی حرم بودیم هم گاه گاه اشاره هایی می کردم اما بی نتیجه بود . تا این که بالاخره توی راه برگشت حرف ها رو رک و روراست بهش گفتم . اما سعی کردم نفهمه که این حرف ها حرف های دل خودم هم هست و فقط حرف های خانم دلدار نیست . اما فکر کنم از حسی که پشت حرف هام بود تا ته قضیه رو فهمیده بود .
خلاصه گذشت و رسیدم خونه ی بابا و لپتاب رو باز کردم که یک پیامک برام اومد .
اونجا بود که فهمیدم این رفاقت بیدی نیست که به این بادا بلرزه .
+ ماشاالله لاحول ولاقوه الا بالله
درباره این سایت