آنچه نشاید .

حس ها ، دلدادگی ها و انتظار هایی که نباید باشن ، به چیز هایی که ارزششو ندرن .

حسِ عصبانیتی بیجا فقط به خاطر این که ظرفیت طرف مقابلت رو نمی دونی . وقتی بفهمی تو چه وضعیتیه بد تر از ایناش رو هم ازش می پذیری .

تصمیم هایی که به پشت وانه ی ظرفیتیش توجهی نداشتم . تصمیم گرفتم که پسرم امروز با من باشه  ( بدون مادرش ) و من چون نمی تونستم هم به کارم برسم و هم به پسرم ، خسته شده بودم و برخورد های نامناسبی باهش داشتم .

غفلت از حد و مرز های گفت و گو های مجازی و نزدیک شدن به مرزِ گناه .

ماجرای تکراریِ من و وبلاگ .

+ دوست داشتم چیزی برای نوشتن می داشتم که هم دلِ خودم و هم دلِ شما رو زنده کنه اما حیف .

نیم ساعته نشستم اما چیزی برای نوشتن نیست . نه صرفا برای این که پست کنم . برای دلِ خودم .

خدایا نذار همین طور ادامه پیدا کنه .